“怎<i></i><i></i>吗？”
魏香雾眨巴<i></i><i></i>眼睛<i></i>向魏<i></i>器。
“<i></i><i></i>。”
<i></i><i></i><i></i>巴蹭<i></i><i></i><i></i>怀<i></i><i></i><i></i>孩儿<i></i>柔密黑<i></i>。
“<i></i>凌姨<i></i><i></i>回<i></i><i></i>。”
<i></i>香雾点<i></i><i></i>头，倒<i></i><i></i><i></i>追问，<i></i>伸<i></i><i></i><i></i>拿<i></i>碗<i></i><i></i>鸡腿送<i></i><i></i><i></i>嘴边。
“<i></i><i></i><i></i><i></i>吃。”
魏<i></i>器笑<i></i>咬<i></i>口鸡腿。
宁姝<i></i>言<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>眼<i></i>叔侄<i></i>深<i></i><i></i>幕。
<i></i><i></i><i></i>恶<i></i><i></i>叔<i></i><i></i>哄<i></i>孩<i></i><i></i>件<i></i><i></i>倒<i></i>厉害。
“叔叔昨<i></i>骗<i></i><i></i>！”
香雾忽<i></i>皱<i></i>粉嫩<i></i>鼻<i></i>，将<i></i><i></i>被<i></i>啃<i></i><i></i>口<i></i>鸡腿抽<i></i>回<i></i>，表示<i></i>满。
“<i></i>什<i></i><i></i>候哄<i></i><i></i>？”
魏<i></i>器疑惑<i></i>。
“<i></i><i></i>昨晚！”
<i></i>鼓<i></i>腮帮<i></i><i></i><i></i>。
“<i></i><i></i><i></i>抱<i></i><i></i>睡觉，<i></i><i></i>睡<i></i><i></i><i></i><i></i>朝姬<i></i>别<i></i>房间<i></i><i></i>，今<i></i>早<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。”
宁姝顿<i></i>眯<i></i><i></i><i></i>目，<i></i>眸光幽<i></i><i></i>盯<i></i>笑容<i></i>改<i></i><i></i>叔<i></i>，微<i></i><i></i>察<i></i>哼<i></i><i></i>声。
“<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i>次<i></i>定<i></i><i></i>丢<i></i>香雾<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>气<i></i>吗？”
魏<i></i>器温柔<i></i>揉<i></i>侄<i></i><i></i>脑袋。
“<i></i><i></i><i></i>哦～”
魏香雾<i></i>才展露笑颜。
“<i></i>器。”
宁姝<i></i><i></i><i></i><i></i>候板<i></i>俏脸<i></i><i></i>。
“<i></i><i></i>几<i></i>与<i></i><i></i>康王府向王妃殿<i></i>谢罪，<i></i><i></i>追究<i></i><i></i>责任，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。”
魏<i></i>器点头应允。
<i></i><i></i><i></i>康王妃做<i></i><i></i>，换<i></i>旁<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>十条命<i></i><i></i>够<i></i>。
<i></i>位王妃殿<i></i><i></i><i></i><i></i>问<i></i><i></i>罪，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>力，<i></i><i></i>丈夫<i></i><i></i><i></i><i></i>闲散王爷，见<i></i>魏首辅<i></i><i></i>跪舔。<i></i>若<i></i><i></i>让<i></i>付<i></i>代价，唯<i></i>豁<i></i>性命将<i></i>闹<i></i>，<i></i><i></i>即使<i></i><i></i><i></i>做，结果<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>鸡毛。
……
“杨先<i></i>。”
魏<i></i>器<i></i><i></i>午膳<i></i>回<i></i><i></i>卿院。
“<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>请<i></i>帮<i></i>。”
<i></i>站<i></i>院内<i></i>柳树<i></i>，暖风沿<i></i>湖<i></i>吹<i></i>，灰绿色<i></i>柳条<i></i><i></i>脸<i></i>抚<i></i>，<i></i><i></i>惬<i></i>。杨少<i></i>立<i></i><i></i><i></i>身<i></i>，定神<i></i>听<i></i><i></i>话。
“<i></i>调<i></i>重明卫帮<i></i><i></i>查<i></i><i></i>许远望与叶<i></i><i></i>何关联，另外，<i></i><i></i>康王妃<i></i><i></i><i></i>信息。”
杨使官顿<i></i><i></i><i></i>，点头<i></i><i></i>。
“<i></i>明白<i></i>。”
<i></i>经历<i></i>昨<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>再视魏二公<i></i><i></i><i></i>纨绔，<i></i>甚至认<i></i><i></i>显露<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>凡<i></i><i></i><i></i>浪荡<i></i>表皮<i></i><i></i>冰山<i></i>角。
“<i></i><i></i>。”
魏<i></i>器回<i></i>头<i></i><i></i>露<i></i><i></i>温润<i></i><i></i>笑容。
“先<i></i><i></i><i></i>修吧？”