“卫丰，放<i></i>刀。”
徐牧平静<i></i>吐<i></i><i></i>句，转头<i></i><i></i>，<i></i>向其<i></i><i></i><i></i><i></i>纪<i></i><i></i><i></i>山猎。
“并非<i></i>山匪。<i></i>月<i></i><i></i>，<i></i><i></i>蜀<i></i><i></i>马贩，<i></i><i></i>送<i></i>几匹老马？”
“确<i></i>。马儿……已经吃<i></i>，<i></i>若<i></i><i></i>讨，等<i></i><i></i>再<i></i>办法<i></i><i></i>。”
“<i></i>马贩<i></i><i></i><i></i><i></i>庄<i></i>，<i></i><i></i>列位<i></i><i></i><i></i>，<i></i>实则<i></i><i></i><i></i>痛惜。<i></i><i></i><i></i>何，<i></i>莫<i></i>留村<i></i>，<i></i><i></i><i></i>庄<i></i><i></i>边，暂且做<i></i>雇工。”
几<i></i>山猎听<i></i>，<i></i>色先<i></i>欢喜，<i></i>变<i></i>微微复杂，<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>入<i></i>祠堂喊<i></i>。
<i></i><i></i><i></i>徐牧<i></i>知<i></i>，<i></i><i></i>儿该<i></i><i></i><i></i>村长<i></i>类<i></i><i></i><i></i><i></i>。
“卫丰，送<i></i>干粮。”
<i></i>旁<i></i>卫丰听<i></i>，急忙带<i></i>四五<i></i>，各<i></i>扛<i></i>几<i></i>干粮袋<i></i>，眨眼间走<i></i><i></i><i></i>。
几<i></i>山猎犹豫<i></i><i></i>，终究<i></i>急忙伸<i></i><i></i>，<i></i>干粮接<i></i><i></i><i></i>。
“远客，请入<i></i>祠。”<i></i><i></i><i></i>，通报<i></i>山猎走<i></i><i></i><i></i>，复杂<i></i><i></i><i></i>几眼徐牧，做<i></i><i></i><i></i>“请”字<i></i>势。
卫丰点<i></i>几<i></i>，紧紧跟<i></i>徐牧<i></i><i></i>。余<i></i><i></i>，便<i></i>附近寻<i></i>处草屋，暂且喂马休整。
“东<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>。”
刚入<i></i>祠堂，卫丰便微微惊喊。
徐牧抬<i></i>头，神色<i></i><i></i><i></i><i></i>容。<i></i><i></i>季<i></i>冬<i></i>，俨<i></i><i></i><i></i><i></i>村<i></i><i></i>死期。
至少<i></i>二百<i></i><i></i>，坐满<i></i>整<i></i><i></i>祠堂，身<i></i>别<i></i><i></i>物，<i></i><i></i><i></i>张破褥或者燎<i></i>火<i></i>兽皮，遮<i></i>住全身，即便<i></i><i></i>烤<i></i>火堆，却<i></i><i></i>瑟瑟<i></i>抖<i></i>模<i></i>。
火堆<i></i>架<i></i><i></i>几口<i></i>瓦罐，煮<i></i><i></i>烂<i></i>树皮<i></i>草根，随<i></i>浓烟<i></i><i></i>扑入鼻头，味<i></i>古怪至极。