“司虎，先背军师进医馆……”
待入<i></i>医馆，关<i></i>门，<i></i>将司虎<i></i>脚踹<i></i><i></i><i></i>，徐牧才松<i></i>口气。
此<i></i><i></i>房间<i></i>，<i></i><i></i>三<i></i><i></i>。
“徐宰辅放<i></i>，<i></i>几<i></i><i></i><i></i>间，<i></i>军师便留<i></i>老夫<i></i><i></i>，<i></i>机<i></i><i></i>，便马<i></i>回蜀。”
“请先<i></i>跟<i></i>入蜀。”徐牧语气认真。
<i></i><i></i>句并非<i></i>虚话，若<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>知<i></i>贾周<i></i>死，<i></i>位老神医定<i></i><i></i><i></i>祸临头。
“<i></i><i></i>，留<i></i>内城，帮<i></i><i></i><i></i>世<i></i><i></i><i></i>病，<i></i>实<i></i>趣，<i></i>愿<i></i>跟<i></i>徐宰辅走。”陈鹊淡淡<i></i>笑，“<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>蜀州，避免被<i></i><i></i>疑。徐宰辅请放<i></i>，<i></i>月<i></i>内，<i></i><i></i><i></i>办法离<i></i>内城，入蜀州。”
陈鹊<i></i>话，让徐牧<i></i>贾周两<i></i>，<i></i>舒服<i></i><i></i>视<i></i>笑。
“先<i></i>若入蜀，定<i></i><i></i><i></i>蜀州十四郡<i></i>恩<i></i>！”
陈鹊欣慰<i></i>点头。
“留<i></i>内城<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i>请徐宰辅<i></i><i></i><i></i>，莫<i></i>露<i></i>马脚，<i></i>免坏<i></i>脱壳<i></i>计。”
“先<i></i>放<i></i>，<i></i>连<i></i><i></i>弟弟<i></i><i></i><i></i><i></i>。”
“甚<i></i>。”
回春堂外，司虎<i></i><i></i>痛哭泪流，<i></i><i></i>赶<i></i><i></i>常威，见<i></i>司虎<i></i>模<i></i>，<i></i>急急<i></i><i></i>抱头<i></i>哭。
徐牧<i></i><i></i><i></i>见，犹豫<i></i><i></i>，<i></i>很配合<i></i>嚎<i></i>两嗓<i></i>。
“司虎……节哀顺变，哥儿带<i></i>先吃点东西。”
“牧哥儿，咱吃啥？”
司虎<i></i>脚<i></i>常威踹飞，迅速跑<i></i><i></i>徐牧<i></i><i></i>。
<i></i><i></i>旁边<i></i><i></i>食肆<i></i>，<i></i><i></i>三碗<i></i>条，徐牧细吞慢咽，<i></i><i></i>陷入<i></i>沉思。