“军师，<i></i>听懂<i></i>。”董文<i></i><i></i>身，朝<i></i><i></i><i></i><i></i>司马修，恭恭敬敬<i></i><i></i><i></i>长揖。
司马修欣慰<i></i>笑。
“哪<i></i><i></i>，主公<i></i><i></i>霸业<i></i><i></i>，便<i></i><i></i>司马修，告老<i></i>乡<i></i><i></i>。”
董文怔<i></i>怔，“若真<i></i><i></i><i></i><i></i>，军师便<i></i><i></i><i></i>功臣，吾<i></i><i></i><i></i>士待<i></i>，岂<i></i>忍<i></i>让军师告老。”
司马修抬<i></i>头<i></i>，<i></i><i></i>王宫外<i></i>光景，眼睛<i></i><i></i><i></i><i></i>丝期盼。
“<i></i>司马修争<i></i>，<i></i>竹书<i></i><i></i>千古留名，<i></i>非身<i></i>富贵。若<i></i><i></i>份<i></i>智，<i></i>怎敢<i></i>山辅佐主公。”
“主公请放<i></i>，蜀州<i></i>边，<i></i>已经埋<i></i><i></i><i></i>颗暗<i></i>。<i></i>枚暗<i></i>，<i></i><i></i><i></i>，将<i></i>破蜀<i></i>杀<i></i>。”
“军师，<i></i><i></i><i></i>靠吗？”
司马修点头，“很<i></i>靠，<i></i><i></i>唯<i></i><i></i>入室徒<i></i>。仗<i></i>战功，<i></i>步步擢升<i></i>。”
凉王宫<i></i>，董文忽<i></i><i></i>笑<i></i><i></i>。
听<i></i>董文<i></i>笑容，司马修<i></i><i></i>嘴边<i></i>话，终归<i></i><i></i>吐<i></i><i></i>，变<i></i>欲言<i></i>止。
……
回蜀<i></i><i></i>，徐牧并<i></i><i></i>闲<i></i>。<i></i>花费<i></i>几<i></i><i></i>功夫，凭<i></i><i></i>世月薪三千八<i></i>本职工<i></i>，终<i></i>画<i></i><i></i><i></i>幅完<i></i><i></i>设计图例。