“<i></i><i></i><i></i>传回消息。”
听<i></i>，董文<i></i><i></i>泄气。
“主公，<i></i>尚<i></i><i></i>计。”
“军师请<i></i>。”
“战略<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>句话，<i></i><i></i><i></i>制万<i></i>。<i></i><i></i>，蜀州<i></i><i></i>展，已经各业俱兴，<i></i>管<i></i>稻米，药材，或者<i></i>蜀州赖<i></i><i></i>名<i></i>蜀锦。<i></i><i></i>东西，<i></i>帮<i></i>徐布衣，攒<i></i><i></i>少<i></i>军饷粮草。”
司马修顿<i></i>顿，捧<i></i>茶盏喝<i></i>两口，继续<i></i><i></i>，“<i></i><i></i><i></i><i></i>险计。”
“险计？若此计<i></i><i></i>……莫非<i></i>祸临头？”董文脸色<i></i>惊。
“并非<i></i>此，此计<i></i><i></i>，主公至少，<i></i>败掉十余万两银<i></i>。”
董文呼<i></i>口气，恭敬<i></i><i></i><i></i>抱拳。
“请军师明示。”
司马修点头，“蜀州向<i></i>称<i></i>蚕丛<i></i><i></i>，<i></i>蜀锦扬名<i></i><i></i>。<i></i><i></i>三十州间，即便<i></i><i></i>场乱世，<i></i><i></i><i></i><i></i>各<i></i>世<i></i>门阀，<i></i>商<i></i>富，甚至<i></i><i></i><i></i>外州王定边将，<i></i>追捧<i></i>比。”
“军师，蜀锦确实秀<i></i>……”
“<i></i><i></i><i></i>知。”司马修依<i></i>冷静，“<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>计，便<i></i>请主公，<i></i>肆收购蜀锦。<i></i><i></i><i></i>匹蜀锦，<i></i><i></i>几两<i></i>银<i></i>，主公派<i></i>伪<i></i>商户，<i></i><i></i>，<i></i><i></i>商户<i></i><i></i>益善。”