很奇怪<i></i>，<i></i>战<i></i>陷入僵局<i></i><i></i>，两者<i></i><i></i>军，并<i></i><i></i>继续死战，<i></i><i></i>退守两处，死死<i></i><i></i>峙<i></i>。
偌<i></i><i></i>联军营<i></i>，徐牧皱<i></i>眉，带<i></i>亲卫，<i></i>路查<i></i>伤卒<i></i><i></i>况。接连几<i></i><i></i>厮杀，<i></i>仅<i></i>东莱，连<i></i>西蜀<i></i><i></i>，<i></i>战损<i></i>很<i></i><i></i>。
<i></i><i></i>，若<i></i>认真<i></i><i></i>，定<i></i><i></i>左师仁<i></i>边，死伤<i></i><i></i>惨重。
循<i></i>伤员密集<i></i>通<i></i>，继续往<i></i>，<i></i><i></i><i></i>，徐牧便走入<i></i>东莱<i></i>主帐内。
<i></i><i></i>次，眼<i></i><i></i><i></i>法剿杀左师仁，<i></i>迈古稀<i></i>袁松，<i></i><i></i>气急攻<i></i>，吐血<i></i>马<i></i>翻落<i></i><i></i>。乍<i></i><i></i><i></i>，<i></i>况<i></i><i></i><i></i>妙。
“蜀王。”
军帐<i></i>，申屠冠见<i></i>徐牧，稳稳<i></i>抬<i></i>。
“申屠将军，袁王<i></i>何？”
申屠冠脸色变<i></i><i></i><i></i>黯<i></i>，“军医换<i></i><i></i>几<i></i>……<i></i><i></i>主公，终归<i></i><i></i><i></i><i></i>纪，<i></i>受<i></i><i></i><i></i>激，恐怕凶<i></i>吉少。<i></i>已经让少主袁冲，迅速赶<i></i><i></i>线<i></i>。”
徐牧<i></i>底<i></i>沉。
袁松<i></i>死，虽<i></i><i></i><i></i><i></i>联军<i></i>盟，造<i></i>太<i></i><i></i>影响。毕竟袁<i></i><i></i><i></i>父<i></i>，<i></i><i></i>申屠冠，<i></i><i></i><i></i>明白，<i></i><i></i><i></i>西蜀<i></i><i></i>，才<i></i>保住东莱。<i></i>若让东陵知<i></i>，<i></i>怕<i></i>鼓舞<i></i>番士气。
<i></i><i></i>袁松昏睡，<i></i>怕扰<i></i>清静。徐牧<i></i>申屠冠两<i></i>，踩<i></i>细步，<i></i><i></i>往军帐外<i></i><i></i>走<i></i>。
“蜀王<i></i>知，<i></i>今<i></i>东陵<i></i>阵营内，至少<i></i><i></i>五万余<i></i><i></i>军。<i></i>且凌苏狡诈异常，诸<i></i><i></i>东陵<i></i>将，亦<i></i>赴死相随。”
“<i></i>场仗，<i></i>很难打。”
。