“<i></i><i></i><i></i>什<i></i>浑话啊？”
<i></i><i></i>脸<i></i>辜<i></i>望向貌<i></i><i></i>嫂。
“<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>衣物倒<i></i>颇<i></i>见<i></i>。”
<i></i>冷哼<i></i>声，<i></i><i></i><i></i>脸皮堪比城墙，竟敢与<i></i><i></i>讨论<i></i><i></i>。
“<i></i>足夸。”
魏<i></i>器谦逊<i></i><i></i>。
“<i></i><i></i>夸<i></i>！”
宁姝<i></i><i></i>气<i></i><i></i><i></i>，魏<i></i>器耸肩，<i></i><i></i><i></i><i></i>凌冷蕊故<i></i><i></i><i></i><i></i>眼皮底<i></i>窃笑，<i></i>像<i></i><i></i>嘲讽<i></i>被<i></i>嫂吃**。
“<i></i>饿<i></i>。”
魏香雾见<i></i><i></i>言笑晏晏却<i></i><i></i>干<i></i>，<i></i>扁<i></i><i></i>嘴，<i></i>怜兮兮<i></i>抓住母亲与亲叔<i></i>衣摆。
“<i></i>叫<i></i>给<i></i>送<i></i>吃食<i></i><i></i>。”
魏<i></i>器温柔<i></i>揉<i></i><i></i><i></i><i></i>脑袋。
<i></i><i></i>屋外与侍<i></i>知<i></i><i></i>声，<i></i><i></i><i></i>儿，香茶与甜点<i></i><i></i><i></i>桌。
茶话<i></i><i></i>始<i></i>，<i></i>与<i></i>少妇<i></i>围<i></i>圆桌<i></i>坐，<i></i><i></i><i></i><i></i>知<i></i><i></i><i></i>凌冷蕊<i></i><i></i><i></i>结盟<i></i><i></i>与林灼月谈<i></i>怎<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>机<i></i>单独问<i></i><i></i>话。
“<i></i><i></i><i></i>吃。”
<i></i>侄<i></i>儿拿<i></i><i></i>块糯米糕送<i></i><i></i><i></i>嘴边，<i></i>笑<i></i>张口接<i></i><i></i><i></i>投喂，正此<i></i>，<i></i>刚合<i></i><i></i>嘴巴<i></i>顿<i></i><i></i><i></i><i></i>才<i></i>始<i></i>咀嚼。
<i></i><i></i><i></i>声色<i></i>转眸望向<i></i><i></i><i></i><i></i>艳王妃，<i></i>与闺蜜<i></i><i></i><i></i>笑，<i></i>见丝毫异状。
<i></i><i></i>，<i></i>方才分明感觉<i></i>腿迎<i></i>骨被踢<i></i><i></i>脚。
‘嗒——’
魏<i></i>器脑补<i></i><i></i><i></i>声细微<i></i>静，<i></i><i></i>被<i></i><i></i>脚<i></i>腿<i></i>蹭<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>知<i></i><i></i>谁干<i></i><i></i><i></i>。
<i></i><i></i>若<i></i><i></i><i></i>继续吃<i></i>甜糕，<i></i><i></i>瞬，<i></i><i></i>双腿<i></i>似捕兽夹<i></i>般猛<i></i>夹紧！
猎物入口，<i></i>条纤<i></i>腿<i></i><i></i><i></i>膝间挣扎，<i></i>却逃<i></i><i></i>门。
“<i></i>怎<i></i><i></i>吗？”
宁姝疑惑<i></i><i></i><i></i>忽<i></i><i></i>色<i></i>僵<i></i>凌冷蕊。
“<i></i><i></i>紫米糕<i></i>点干。”
王妃殿<i></i><i></i><i></i>改色<i></i>笑<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>眼神却已<i></i>摇，因<i></i>魏贼<i></i>始脱<i></i>鞋<i></i><i></i>。
“<i></i><i></i>……”
魏嫂<i></i><i></i><i></i>怀疑。
“魏公<i></i>爱吃紫米糕吗？”
凌冷蕊忽<i></i>与魏<i></i>器搭腔，<i></i><i></i>此<i></i><i></i>礼貌点头，<i></i><i></i>探<i></i>桌<i></i>，握住<i></i><i></i>玲珑精致<i></i><i></i>脚丫<i></i>，将其穿<i></i><i></i>清莲绣鞋揭<i></i>。
<i></i>笑容凝固<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i>垂眸瞥<i></i><i></i>眼，顿<i></i>愣住，<i></i>见<i></i><i></i>裹藏<i></i><i></i>暗紫色罗袜<i></i><i></i><i></i>曼妙足横<i></i><i></i><i></i>腿间。
打<i></i>比喻，<i></i><i></i>感觉<i></i>朵楚楚<i></i>怜<i></i>冰莲落入眼<i></i>，它随<i></i><i></i>进<i></i><i></i><i></i>湖，使<i></i><i></i><i></i><i></i>静。
“<i></i><i></i>紫米糕……<i></i><i></i>喜欢。”
魏<i></i>器莞尔<i></i>笑<i></i><i></i>。
“<i></i><i></i>倒<i></i>吃啊～”
凌冷蕊<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>笑痕带<i></i>异<i></i>，<i></i><i></i>被<i></i>控制<i></i>紫丝藕足<i></i>挣扎<i></i>果<i></i><i></i>改风，似勾引<i></i>似挑衅<i></i>张<i></i>珠圆润<i></i>嫩白足趾，紫色丝料<i></i><i></i>足尖处薄<i></i><i></i>见。
“<i></i>次<i></i>定。”
魏<i></i>器<i></i><i></i>轻易放<i></i><i></i>，<i></i>忽<i></i>竖<i></i>食指抵<i></i><i></i>鲜润<i></i><i></i><i></i>踇趾<i></i><i></i>，<i></i>指轻柔<i></i>向<i></i>划<i></i>，触感温凉，令<i></i>爱<i></i>释<i></i>。
“嘤！”
凌冷蕊<i></i><i></i><i></i>捉弄<i></i><i></i>住<i></i><i></i><i></i>声低哼，<i></i>双风风韵韵<i></i>桃花眼变<i></i>润泽，撩<i></i><i></i>弦，<i></i><i></i>像极力忍耐什<i></i>似<i></i>咬<i></i>红唇，神容<i></i><i></i>显<i></i>妍姿妖媚，见<i></i><i></i>肯放<i></i>，<i></i><i></i><i></i>传音<i></i>。