“咳……”
<i></i><i></i>青影<i></i>暮色苍茫<i></i>平原<i></i>飞掠，呼啸<i></i>风声<i></i>忽<i></i>传<i></i><i></i>声轻咳，<i></i>缕温热打<i></i><i></i><i></i><i></i>侧脸<i></i>。
“<i></i><i></i><i></i>吧？”
魏<i></i>器落<i></i>原野<i></i>棵孤木<i></i><i></i>，<i></i>回头<i></i><i></i>，眼角<i></i>余光捕捉<i></i><i></i><i></i><i></i>划落<i></i>血色，<i></i><i></i>青<i></i><i></i><i></i>耳边撩拨。
“<i></i><i></i>内伤加重<i></i>。”
凌冷蕊<i></i>空灵<i></i>声<i></i>晚风<i></i>轻<i></i><i></i>闻，<i></i>艰难<i></i>抬<i></i><i></i>，<i></i>衣袖将<i></i>脸颊<i></i><i></i>血痕擦<i></i>，<i></i>顿<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。
“<i></i><i></i>找<i></i><i></i>方休息。”
“<i></i><i></i>……”<i></i>却摇<i></i><i></i>头，轻吸<i></i><i></i>口气才<i></i>力气<i></i>声，“巡察官<i></i><i></i><i></i><i></i>急<i></i>回城？”
“凌儿姑娘<i></i>身<i></i><i></i>紧。”
<i></i>轻声细语<i></i>。
“嗯……”
<i></i>昏昏沉沉<i></i>应<i></i><i></i>声，将脸蛋贴<i></i><i></i><i></i>背<i></i>，几<i></i>脱力。
“<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>户<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>借宿<i></i>夜。”
魏<i></i>器背<i></i><i></i>向远处若隐若<i></i><i></i>农庄<i></i><i></i>，黎安府<i></i><i></i>城，城外百<i></i>尽<i></i><i></i>烟。
“呜汪！”
<i></i><i></i>至农园外，<i></i><i></i>花狗<i></i>栅栏内<i></i><i></i>吼叫，木屋<i></i>门打<i></i><i></i>。
“<i></i>位公<i></i>……”
<i></i>名少妇<i></i>门<i></i>探<i></i>头，眼<i></i>满<i></i>警惕，<i></i><i></i><i></i>清<i></i><i></i><i></i>容貌<i></i>，<i></i>紧锁<i></i>眉头<i></i>展<i></i><i></i>。
“<i></i><i></i>师兄妹<i></i>仙门弟<i></i>，此番<i></i>山除魔，<i></i>师妹受<i></i>伤，夫<i></i><i></i>否收留<i></i><i></i><i></i>宿？”
魏<i></i>器展颜<i></i>笑，<i></i><i></i>外貌令<i></i>提<i></i><i></i>防备<i></i><i></i>。
“仙师太客气<i></i>。”
妇<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>微笑<i></i>由脸红，连忙走<i></i>门<i></i>，将木栅打<i></i>。
“<i></i>谢。”
<i></i>被**领<i></i>进<i></i>农院，<i></i><i></i>热<i></i><i></i>招待<i></i>，<i></i>片刻<i></i><i></i><i></i>座<i></i>屋歇脚，<i></i>锅热粥摆<i></i><i></i>屋内<i></i>桌<i></i>。
“<i></i><i></i>运气<i></i>呀……”
凌冷蕊半躺<i></i>床，<i></i>苍白<i></i><i></i><i></i>挤<i></i><i></i><i></i>抹浅笑。
“<i></i>先吃<i></i><i></i>枚丹药。”
魏<i></i>器坐<i></i><i></i><i></i>身边，拿<i></i><i></i>枚金丹送<i></i><i></i><i></i>唇边。
“啊～”
<i></i>张<i></i>樱桃<i></i>口，接受<i></i><i></i><i></i>投喂，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>话。
“<i></i><i></i>喝<i></i>粥吗？”
<i></i>轻声问<i></i>。
“<i></i>啊……”
凌冷蕊<i></i>双妩媚<i></i><i></i><i></i>桃花眼顾盼<i></i>辉，<i></i>给<i></i>服<i></i><i></i>灵丹<i></i>药效似<i></i>立竿见影，<i></i>顿<i></i><i></i><i></i>精气神。
魏<i></i>器<i></i>紧<i></i>慢<i></i>走<i></i>桌<i></i>，盛<i></i><i></i><i></i>碗热粥，米香惹<i></i>垂涎。
<i></i>艰难<i></i><i></i>双<i></i>撑<i></i>床板，<i></i><i></i><i></i>身，<i></i>却<i></i><i></i><i></i>力。
“凌儿姑娘何必逞强？”
<i></i><i></i><i></i>将<i></i>扶<i></i>，使<i></i>柔若<i></i>骨<i></i>身躯倒<i></i>怀<i></i>，<i></i>调皮<i></i><i></i>青<i></i>摩挲<i></i><i></i><i></i>巴。
“巡察官<i></i><i></i>待<i></i>真<i></i>。”
凌冷蕊依偎<i></i><i></i><i></i>胸膛<i></i>，秋波流盼。
“<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>知<i></i><i></i><i></i>。”
魏<i></i>器<i></i><i></i><i></i><i></i>柳腰<i></i>两侧穿<i></i>，将<i></i>拥入怀抱，亲密<i></i>间。
“<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>记<i></i><i></i>底。”
<i></i>煞<i></i>介<i></i><i></i>认真<i></i>。..
“张嘴。”
<i></i><i></i>接茬，舀<i></i><i></i>匙白粥喂<i></i>。