“<i></i>……”
凌儿泫<i></i>欲泣<i></i><i></i><i></i>魏<i></i>器<i></i><i></i>薄<i></i>蝉翼<i></i>暗紫色丝质足衣。
“妾身<i></i>明白公<i></i><i></i><i></i>思。”
<i></i><i></i>张鲜艳妍媚<i></i>脸蛋儿<i></i>尽<i></i>委屈<i></i>色，<i></i>怜兮兮<i></i>轻咬薄唇，媚态尽显。
“<i></i><i></i><i></i><i></i>魔教妖<i></i>，岂<i></i><i></i>等邪术，公<i></i>若<i></i><i></i>弃，<i></i>愿<i></i><i></i>舞<i></i>曲惊鸿。”
魏<i></i>器<i></i><i></i>露<i></i><i></i>温润<i></i><i></i>笑容，似乎认<i></i><i></i><i></i><i></i>话，<i></i><i></i>双风<i></i>万<i></i><i></i>桃花眼更<i></i>明媚，<i></i><i></i><i></i>等<i></i>展颜<i></i>笑，<i></i><i></i>紧<i></i>慢<i></i><i></i>口<i></i>。
“<i></i>给<i></i>讲<i></i><i></i>故<i></i>，许<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>武林<i></i>派惨遭灭门，唯<i></i><i></i>名<i></i>弟<i></i>带<i></i><i></i>儿侥幸活命。”
凌儿唇角<i></i>抹浅笑顿<i></i>凝固，<i></i><i></i>像<i></i><i></i>精致<i></i>瑕<i></i><i></i>偶般僵<i></i>原<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>。
“<i></i><i></i><i></i>破<i></i>亡<i></i>母<i></i>流落江湖，<i></i><i></i><i></i><i></i>仇<i></i><i></i>追杀，母亲<i></i><i></i>**。”
魏<i></i>器轻声细语<i></i>继续<i></i><i></i>，凌儿双眸空洞<i></i>坐<i></i><i></i><i></i>身侧，<i></i>似三魂丢<i></i>七魄。
“<i></i>儿倒<i></i><i></i>运，因<i></i><i></i>资非凡<i></i>被魔教<i></i><i></i>收养，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>今<i></i><i></i>独<i></i><i></i><i></i><i></i>呢。”
<i></i>笑容温<i></i>，似乎<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>乖运舛<i></i><i></i><i></i>感<i></i>怜惜，<i></i>由轻叹。【1】
【6】
【6】
【<i></i>】
【<i></i>】
“妾身竟<i></i><i></i>知公<i></i><i></i>般<i></i>愁善感。”
凌儿回<i></i><i></i>神，<i></i><i></i>清媚脸蛋<i></i>挂<i></i>微笑，摇头<i></i><i></i>。
“<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，与魔教勾连，<i></i>怜<i></i><i></i>必<i></i><i></i>恨<i></i>处。”
魏<i></i>器玩味<i></i>笑，神色<i></i>若<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>话<i></i>置<i></i>否。
“<i></i>……”
<i></i><i></i><i></i><i></i>注视<i></i><i></i>忽<i></i>泪盈眼眶<i></i>哽咽<i></i>。
“<i></i>难<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>堕入魔<i></i><i></i><i></i>怜<i></i><i></i>？”
魏<i></i>器笑容温<i></i>，<i></i><i></i>眼<i></i>却<i></i><i></i><i></i>丝毫<i></i>绪。
“<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。”
凌儿凄艳<i></i>助<i></i>啜泣<i></i>。
“公<i></i>……”
<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>候突<i></i>加重语气<i></i>喝<i></i>。
“叫<i></i>巡察官<i></i><i></i>！”
<i></i><i></i><i></i>声厉喝<i></i>滚落两<i></i>清泪。
“妾身明白，巡察官<i></i><i></i>若<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>身<i></i>，直<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>给<i></i>吗？何必污蔑<i></i><i></i>什<i></i>魔教妖<i></i>。”
魏<i></i>器见<i></i>哭<i></i>梨花带雨，忽<i></i>拿<i></i><i></i>张<i></i>帕，轻柔<i></i><i></i><i></i>拭泪。
“莫哭。”
<i></i>柔声细语<i></i><i></i><i></i>，“<i></i>哭花<i></i>妆<i></i>怎<i></i><i></i><i></i>献舞？”
凌儿听<i></i>灭绝<i></i>性<i></i>话，<i></i><i></i>哭<i></i>更加伤<i></i>，声泪俱<i></i>。
“妾身<i></i>怎<i></i>做才<i></i>让巡察官<i></i><i></i>高抬贵<i></i>？”
魏<i></i>器<i></i>脸<i></i>难，<i></i>玩<i></i><i></i><i></i><i></i>紫色罗袜叹<i></i>。
“<i></i><i></i>巡察官<i></i>秉公执法，<i></i><i></i><i></i>慕<i></i>卿，<i></i><i></i><i></i>何<i></i><i></i>？”
<i></i><i></i>差<i></i><i></i>“威胁”二字写<i></i>脸<i></i>。
“妾愿<i></i><i></i><i></i>舞。”
凌儿低语。
<i></i><i></i>魏<i></i>器<i></i><i></i>拿<i></i>丝帕，三两<i></i>擦<i></i><i></i><i></i><i></i>泪痕，转眸<i></i><i></i>挤<i></i>哀艳笑颜。
<i></i><i></i>刻，<i></i><i></i><i></i><i></i>才像身<i></i>由<i></i><i></i>花魁，<i></i>客<i></i><i></i>威逼利诱<i></i>献<i></i>贞洁，含泪卖笑。